Sadr – Jest to druga co do jasności gwiazda w gwiazdozbiorze Łabędzia , położona w środku asteryzmu „Krzyża Północy”.
Mgławica Motyl (IC 1318) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Łabędzia. Została odkryta przez Edwarda Barnarda w sierpniu 1893 roku. Nazwa mgławicy Motyl nawiązuje do jej kształtu, gdyż jej dwa świecące płaty są oddzielone od siebie przez długi, ciemny pas pyłowy. Mgławica ta jest odległa o 2500-5000 lat świetlnych od Ziemi w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej.
NGC 6888 (również Mgławica Półksiężyc lub Mgławica Rożek) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Łabędzia. Została odkryta 15 września 1792 roku przez Williama Herschela. Mgławica ta znajduje się w odległości około 4700 lat świetlnych od Ziemi w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej.
Mgławica NGC 6888 została uformowana przez znajdującą się w jej wnętrzu gwiazdę Wolfa-Rayeta WR 136. Gwiazda ta powstała jako nadzwyczaj jasny i gorący nadolbrzym typu O około 4,5 miliona lat temu. Mgławica zaczęła powstawać około 250 tysięcy lat temu, kiedy masywna gwiazda centralna wyewoluowała z fazy czerwonego karła w gwiazdę Wolfa-Rayeta. Proces ten doprowadził do zrzucania zewnętrznej powłoki przez silny wiatr gwiazdowy w tempie wyrzucania ilości materii równej masie Słońca w ciągu każdych 10 tysięcy lat. W ten sposób wiatr gwiazdowy uderzał w otaczający gaz pozostający po poprzedniej fazie, kompresując go w serie złożonych powłok oraz dodatkowo je jonizując poprzez ultrafioletowy strumień gwiazdy centralnej. Przypuszcza się, że gwiazda WR 136, będąca u kresu swojego istnienia, wybuchnie jako supernowa w ciągu najbliższego miliona lat.
Mgławica Tulipan (Sharpless 101) – mgławica emisyjna położona około 8000 lat świetlnych od Ziemi w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej. Nazwa mgławicy Tulipan opisuje jej kształt, przypominający rozkwitający kwiat widziany z boku. Obszar ten zawiera także najjaśniejsze i najsłynniejsze źródło promieniowania rentgenowskiego Cygnus X-1.
Wiosenna Droga Mleczna nad Tatrami. Póki co chyba moje najlepsze zdjęcie Drogi Mlecznej jakie udało mi się w tym roku wykonać Ostatniego weekendu warunki były dosłownie idealne, ani jednej chmurki, przejrzyste niebo oraz dobry seeing. Zdjęcie wykonane z przełęczy nad Łapszanką Na zdjęciu zobaczyć możemy między innymi: Mgławicę Laguna M8, Orzeł M16, Omega M17, Trójlistna Koniczyna M20, Rho Ophiuchi, Mgławica Fajka, Mgławica emisyjna Sh2-27 oraz wiele innych. Zdjęcie jest mozaiką 4 paneli na ziemię i 8 na niebo.
Wielka Mgławica Oriona M42 wraz z Mgławicą Running Man NGC 1977
Wielka Mgławica w Orionie (Messier 42, M42, NGC 1976) – najjaśniejsza mgławica dyfuzyjna na niebie, widoczna nieuzbrojonym okiem. Znajduje się w gwiazdozbiorze Oriona, na południe od jego Pasa. M42 jest odległa od Ziemi o 1344±20 lat świetlnych i stąd jest najbliższym nam obszarem gwiazdotwórczym. Ma średnicę około 30 lat świetlnych. Mgławica jest jednym z najpopularniejszych obiektów obserwacji i badań astronomicznych.
NGC 1977 (Running Man) oraz NGC 1973 i NGC 1975 – grupa mgławic refleksyjnych powiązana z gromadą otwartą, znajdująca się w gwiazdozbiorze Oriona. NGC 1977 została odkryta 18 stycznia 1786 roku przez Williama Herschela, NGC 1973 odkrył Heinrich Louis d’Arrest 16 grudnia 1862 roku, a NGC 1975 również d’Arrest 3 października 1864 roku. Odległości gromady od Słońca wynosi ok. 1,6 tys. lat świetlnych.
Parametry zdjęcia: – ASI 2600 MC Cool Pro – TS APO 94 EDPH – Optolong L-Pro – IOptron Cem25P –30x 300s
Orion – konstelacja położona w obszarze równika niebieskiego. Oznacza to, że gwiazdy znajdują się na obu półkulach niebieskich. W szerokości geograficznej Polski widoczna od października do końca lutego. Górowanie przypada na początek grudnia. Jest jednym z najbardziej charakterystycznych gwiazdozbiorów nieba zimowego, łatwym do odnalezienia i zidentyfikowania.
Na zdjęciu między innymi zobaczyć możemy: Pętlę Barnarda, mgławicę Oriona M42, mgławicę Running Man (NGC 1977), mgławicę M78 , mgławicę Koński Łeb (IC 434), mgławicę Płomień(NGC 2024), mgławicę Głowa Czarownicy(IC 2118).
Pętla Barnarda (SH 2-276) – mgławica emisyjna w gwiazdozbiorze Oriona. Jest to część obłoku molekularnego, który zawiera również mgławice: Koński Łeb i Wielka Mgławica w Orionie. Pętla ma formę dużego łuku, którego środek leży w pobliżu Wielkiej Mgławicy w Orionie. Gwiazdy w Mgławicy Oriona uważa się za odpowiedzialne za jonizację gazu w Pętli.
Obserwowana z Ziemi Pętla rozciąga się na około 600 minut kątowych (około 10°), obejmując znaczną część gwiazdozbioru Oriona.
Wielka Mgławica w Orionie (Messier 42, M42, NGC 1976) – najjaśniejsza mgławica dyfuzyjna na niebie, widoczna nieuzbrojonym okiem. Znajduje się w gwiazdozbiorze Oriona, na południe od jego Pasa. M42 jest odległa od Ziemi o 1344±20 lat świetlnych i stąd jest najbliższym nam obszarem gwiazdotwórczym. Ma średnicę około 30 lat świetlnych. Mgławica jest jednym z najpopularniejszych obiektów obserwacji i badań astronomicznych.
NGC 1977 (Running Man) oraz NGC 1973 i NGC 1975 – grupa mgławic refleksyjnych powiązana z gromadą otwartą, znajdująca się w gwiazdozbiorze Oriona. NGC 1977 została odkryta 18 stycznia 1786 roku przez Williama Herschela, NGC 1973 odkrył Heinrich Louis d’Arrest 16 grudnia 1862 roku, a NGC 1975 również d’Arrest 3 października 1864 roku. Odległości gromady od Słońca wynosi ok. 1,6 tys. lat świetlnych.
Mgławica Koński Łeb (znana także jako Barnard 33 wewnątrz IC 434) – ciemna mgławica znajdująca się w konstelacji Oriona. Odkryła ją w 1888 roku Williamina Fleming na płytach fotograficznych wykonanych w Harvard College Observatory.
Mgławica jest położona zaraz poniżej gwiazdy Alnitak, najbardziej wysuniętej na wschód gwiazdy Pasa Oriona i jest częścią znacznie większego Zespołu Obłoków Molekularnych Oriona. Leży w przybliżeniu 1500 lat świetlnych od Ziemi i ma średnicę około 3,5 roku świetlnego.
Czerwony blask pochodzi od gazu wodorowego położonego głównie za Mgławicą Koński Łeb, zjonizowanego przez pobliską gwiazdę sigma Orionis. Mgławicę tę rozjaśnia znajdująca się za nią mgławica emisyjna IC 434. Ciemność mgławicy Koński Łeb jest spowodowana głównie przez gęstą warstwę pyłu, chociaż dolna część szyi Końskiego Łba rzuca cień na lewo. Strumienie gazu opuszczającego mgławicę są skierowywane przez silne pole magnetyczne. Jasne punkty przy podstawie mgławicy Koński Łeb to młode gwiazdy w procesie formowania.
Mgławica Płomień (znana również jako NGC 2024) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Oriona, w odległości około 1500 lat świetlnych od Ziemi. Odkrył ją William Herschel 1 stycznia 1786 roku. Kształtem przypomina rozpalony płomyk o średnicy kątowej około 0,5°, widoczny na niebie w pobliżu gwiazdy Alnitak. W rzeczywistości gwiazda ta nie jest związana z tą mgławicą i jest położona w odległości około 815 lat świetlnych od Ziemi. Mgławica Płomień znajduje się na dużym obszarze emisji mgławic w konstelacji Oriona, znanym jako Obłok Molekularny w Orionie.
Mgławica Płomień w świetle widzialnym ma czerwonawą barwę, którą zawdzięcza świeceniu atomów wodoru, znajdujących się na krańcach odległego o około 1500 lat świetlnych od Ziemi, gigantycznego Obłoku Molekularnego w Orionie. Świecą zjonizowane atomy wodoru podczas rekombinacji, czyli ponownego połączenia się elektronów i jąder atomowych. Prawdopodobnym źródłem energetycznego promieniowania ultrafioletowego powodującego jonizację gazu wodorowego w Mgławicy Płomień jest młoda, masywna gwiazda. Należy ona do gromady gorących, młodych gwiazd widocznych poprzez przesłaniający gromadę pył na falach światła podczerwonego. Gromada gwiazd znajduje się za widocznym ciemnym pasem absorbującym pył międzygwiazdowy widocznym na tle wodorowej poświaty. To ten ciemny pas zasłania światło widzialne pochodzące od zakrytego źródła energii Mgławicy Płomień.
Parametry zdjęcia: – Canon 6D MOD – Sigma 50mm f1.4 ART – Optolong L-Pro – Celestron AVX –30x180s
Galaktyka Cygaro (Messier 82, M82, NGC 3034) znajduje się w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. W zakresie podczerwieni jest najjaśniejszą galaktyką na niebie. W galaktyce Messier 82 zachodzi intensywny proces powstawania nowych gwiazd (jest galaktyką burzy gwiazdowej). Galaktykę odkrył 31 grudnia 1774 roku Johann Elert Bode. Po pomiarach z 9 lutego 1781 roku Charles Messier dodał ją do swojego katalogu pod numerem 82.
Galaktyka Bodego (Messier 81, M81, NGC 3031) – galaktyka spiralna, znajdująca się w gwiazdozbiorze Wielkiej Niedźwiedzicy. Galaktyka ta wraz z M82 należy do Grupy galaktyk M81. Galaktyka posiada aktywne jądro, w którym znajduje się supermasywna czarna dziura o masie 70 milionów mas Słońca. Odkryta 31 grudnia 1774 roku przez Johann Elert Bode.
Parametry zdjęcia: – ASI 2600 MC Cool Pro – TS APO 94 EDPH – Optolong L-Pro – IOptron Cem25P –45x 300s
