16 lipca mieliśmy okazję do obserwować częściowe zaćmienie Księżyca.
W cieniu Ziemi ukryte zostało 65% tarczy Księżyca i było to najgłębsze tego typu zaćmienie w tym dziesięcioleciu.
Początek zaćmienia częściowego rozpoczął się o godzinie 22:01, o 23.31 miała miejsce maksymalna faza zaćmienia 65%, a koniec zaćmienia częściowego nastąpił o godzinie 01:00.
Zdjęcie wykonane:
– EOS 6D
– TS 115/800
– Celestron AVX
Mgławica Ameryka Północna NGC 7000 – gazowo-pyłowa mgławica w gwiazdozbiorze Łabędzia, przypomina kształtem kontynent północnoamerykański. Chmura ciemnego pyłu w jej dolnej części przypomina Zatokę Meksykańską. Mgławicę odkrył William Herschel 24 października 1786 roku. Usytuowana ona jest 3° na wschód od Deneba, najjaśniejszej gwiazdy Łabędzia, tuż obok lewego górnego wierzchołka Trójkąta letniego. Należy do najpiękniejszych obiektów w tym gwiazdozbiorze. Choć można ją zobaczyć już za pomocą lornetki, jej okazałość może być jednak w pełni dostrzeżona dopiero na fotografiach. Mgławica znajduje się w odległości ok. 1500-2000 lat świetlnych od Ziemi i ma wielkość około 50 lat świetlnych. Całkowita masa mgławicy jest 100 razy większa niż masa Słońca.
Mgławica Ameryka Północna stanowi całość wraz z mgławicą Pelikan. Od mniejszej i ciemniejszej mgławicy Pelikan jest optycznie rozdzielona przez molekularne chmury ciemnego pyłu znanego jako ciemna mgławica LDN 935.
Mgławica Pelikan IC 5070 – znajduje się w odległości około 2000 lat świetlnych od Ziemi. Mgławicę tę odkrył Max Wolf na zdjęciu zrobionym 1 czerwca 1891 roku
Parametry zdjęcia:
– EOS 6D MOD
– Celestron Advanced VX
– Optolong UHC
– William Optics ZenithStar 61/360
– 35x 240s ISO 2000
Collinder 399 (Wieszak) – asteryzm znajdujący się w konstelacji Liska.
Ta grupa gwiazd została opisana po raz pierwszy przez Al Sufiego w jego Księdze gwiazd stałych w 964 roku. Zupełnie niezależnie grupa ta została odkryta w XVII wieku przez Giovanniego Hodiernę. Po roku 1920 astronom amator Dalmero Francis Brocchi stworzył mapę tego obiektu dla American Association of Variable Star Observers. Od niego pochodzi też angielska nazwa tego obiektu: Gromada Brocchiego.
Asteryzm ten składa się z dziesięciu gwiazd od piątej do siódmej wielkości, które tworzą „wieszak” – wyrazistą, prostą linię złożoną z sześciu gwiazd z „hakiem” składającym się z czterech gwiazd po południowej stronie. Dodatkowo około trzydzieści gwiazd uważa się czasem za powiązane w gromadę. W sprzyjających warunkach Collinder 399 może być obserwowany nieuzbrojonym okiem.
W 1931 roku, szwedzki astronom, Per Collinder skatalogował tę grupę gwiazd jako gromadę otwartą i umieścił w swoim katalogu pod nazwą Collinder 399. Jednak badania przeprowadzone w 1970 roku wykazały, że tylko sześć najjaśniejszych gwiazd może stanowić gromadę. Dodatkowo precyzyjne pomiary wykonane z różnych punktów orbity Ziemi przez satelitę Hipparcos i opublikowane w 1997 roku, wykryły rozbieżności kątowe wskazujące na to, że Collinder 399 jest w rzeczywistości asteryzmem, a gwiazdy znajdują się w różnej odległości. To jasne zgrupowanie gwiazd zajmuje na niebie obszar większy niż tarcza Księżyca w pełni.
Parametry zdjęcia:
– EOS 6D MOD
– Celestron Advanced VX
– Optolong L-PRO
– William Optics ZenithStar 61/360
– 40x 60s ISO 2000
Pętla Łabędzia – duża,
stosunkowo słaba pozostałość po supernowej, znajdująca się w
gwiazdozbiorze Łabędzia. Znajduje się w odległości około 1440 lat
świetlnych od Ziemi.
W jej skład wchodzi kilka mgławic. Najbardziej znane z nich to NGC 6960 ( Miotła Wiedźmy lub Palec Boży) , NGC 6992 Mgławica Welon oraz Trójkąt Pickeringa (Fleming).
Wybuch supernowej, który zainicjował powstanie Pętli Łabędzia, wydarzył się około 10 000 lat temu. Zajmuje ona obszar około 80 lat świetlnych, czyli 3 stopnie nieba w gwiazdozbiorze Łabędzia. Fala uderzeniowa powstała w wyniku wybuchu wytworzyła delikatne struktury żarzącego się gazu, widzialną część Pętli znanej jako Mgławica Welon, zderzając się z nieruchomymi gazami ośrodka międzygwiazdowego z prędkością blisko 20 000 km/s. Skutkiem tego jest wzbudzanie cząsteczek gazu. Gdy gazy uwalniają nowo nabytą energię w promieniowaniu o innych długościach fal, powstają żywe kolory mgławicy, obserwowane również w świetle widzialnym.
Parametry zdjęcia:
– EOS 6D MOD
– Celestron Advanced VX
– Optolong UHC
– William Optics ZenithStar 61/360
– 35x 180s ISO 2000
Sadr – Jest to druga co do jasności gwiazda w gwiazdozbiorze Łabędzia , położona w środku asteryzmu „Krzyża Północy”.
Mgławica Motyl (IC 1318) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Łabędzia. Została odkryta przez Edwarda Barnarda w sierpniu 1893 roku. Nazwa mgławicy Motyl nawiązuje do jej kształtu, gdyż jej dwa świecące płaty są oddzielone od siebie przez długi, ciemny pas pyłowy. Mgławica ta jest odległa o 2500-5000 lat świetlnych od Ziemi w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej.
NGC 6888 (również Mgławica Półksiężyc lub Mgławica Rożek) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Łabędzia. Została odkryta 15 września 1792 roku przez Williama Herschela. Mgławica ta znajduje się w odległości około 4700 lat świetlnych od Ziemi w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej.
Mgławica NGC 6888 została uformowana przez znajdującą się w jej wnętrzu gwiazdę Wolfa-Rayeta WR 136. Gwiazda ta powstała jako nadzwyczaj jasny i gorący nadolbrzym typu O około 4,5 miliona lat temu. Mgławica zaczęła powstawać około 250 tysięcy lat temu, kiedy masywna gwiazda centralna wyewoluowała z fazy czerwonego karła w gwiazdę Wolfa-Rayeta. Proces ten doprowadził do zrzucania zewnętrznej powłoki przez silny wiatr gwiazdowy w tempie wyrzucania ilości materii równej masie Słońca w ciągu każdych 10 tysięcy lat. W ten sposób wiatr gwiazdowy uderzał w otaczający gaz pozostający po poprzedniej fazie, kompresując go w serie złożonych powłok oraz dodatkowo je jonizując poprzez ultrafioletowy strumień gwiazdy centralnej. Przypuszcza się, że gwiazda WR 136, będąca u kresu swojego istnienia, wybuchnie jako supernowa w ciągu najbliższego miliona lat.
Parametry zdjęcia:
– EOS 6D MOD
– Celestron Advanced VX
– Optolong UHC
– William Optics ZenithStar 61/360
– 30x 300s ISO 1600