Gwiazdozbiór Łabędzia – jeden z bardziej wyrazistych gwiazdozbiorów nieba północnego, znany już w starożytności. Liczba gwiazd dostrzegalnych nieuzbrojonym okiem: około 150, 16. co do wielkości.

W Polsce widoczny od wiosny do jesieni. Ze względu na to, że jego najjaśniejsze gwiazdy układają się na niebie w kształt krzyża, czasem nazywany jest Krzyżem Północy. Gwiazdozbiór znajduje się w obrębie Drogi Mlecznej.
Wysoko na letnim północnym niebie Łabędź pokazuje najjaśniejszą część północnej Drogi Mlecznej, wspaniałą Chmurę Gwiazd w Łabędziu. Najjaśniejsza gwiazda Łabędzia, Deneb tworzy, wraz z Altairem z Orła oraz Wegą z Lutni, charakterystyczną formację nieba letniego, asteryzm – Trójkąt letni.

Sadr – Jest to druga co do jasności gwiazda w gwiazdozbiorze Łabędzia , położona w środku asteryzmu „Krzyża Północy”.

Deneb (Alfa Cygni, α Cyg) – najjaśniejsza gwiazda w konstelacji Łabędzia, odległa o około 2600 lat świetlnych od Słońca.

Mgławica Motyl (IC 1318) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Łabędzia. Została odkryta przez Edwarda Barnarda w sierpniu 1893 roku. Nazwa mgławicy Motyl nawiązuje do jej kształtu, gdyż jej dwa świecące płaty są oddzielone od siebie przez długi, ciemny pas pyłowy. Mgławica ta jest odległa o 2500-5000 lat świetlnych od Ziemi w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej.

NGC 6888 (również Mgławica Półksiężyc  lub Mgławica Rożek) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Łabędzia. Została odkryta 15 września 1792 roku przez Williama Herschela. Mgławica ta znajduje się w odległości około 4700 lat świetlnych od Ziemi w ramieniu Oriona Drogi Mlecznej.

Mgławica NGC 6888 została uformowana przez znajdującą się w jej wnętrzu gwiazdę Wolfa-Rayeta WR 136. Gwiazda ta powstała jako nadzwyczaj jasny i gorący nadolbrzym typu O około 4,5 miliona lat temu. Mgławica zaczęła powstawać około 250 tysięcy lat temu, kiedy masywna gwiazda centralna wyewoluowała z fazy czerwonego karła w gwiazdę Wolfa-Rayeta. Proces ten doprowadził do zrzucania zewnętrznej powłoki przez silny wiatr gwiazdowy w tempie wyrzucania ilości materii równej masie Słońca w ciągu każdych 10 tysięcy lat. W ten sposób wiatr gwiazdowy uderzał w otaczający gaz pozostający po poprzedniej fazie, kompresując go w serie złożonych powłok oraz dodatkowo je jonizując poprzez ultrafioletowy strumień gwiazdy centralnej. Przypuszcza się, że gwiazda WR 136, będąca u kresu swojego istnienia, wybuchnie jako supernowa w ciągu najbliższego miliona lat.

Mgławica Pelikan (znana również jako IC 5070 oraz IC 5067) – obszar H II stanowiący całość z mgławicą Ameryka Północna w konstelacji Łabędzia. Mgławica ta znajduje się w odległości około 2000 lat świetlnych od Ziemi. Kształtem przypomina pelikana. Mgławica Pelikan znajduje się na dużym obszarze emisji mgławic w konstelacji Łabędzia, blisko gwiazdy Deneb. Od większej i jaśniejszej mgławicy Ameryka Północna jest optycznie rozdzielona przez molekularne chmury ciemnego pyłu znanego jako ciemna mgławica LDN 935.

Mgławica Ameryka Północna (NGC 7000) – gazowo-pyłowa mgławica w gwiazdozbiorze Łabędzia o rozmiarach kątowych 120′×100′, przypominająca kształtem kontynent północnoamerykański. Chmura ciemnego pyłu w jej dolnej części przypomina Zatokę Meksykańską. Mgławicę odkrył William Herschel 24 października 1786 roku. Usytuowana 3° na wschód od Deneba, najjaśniejszej gwiazdy Łabędzia, tuż obok lewego górnego wierzchołka Trójkąta letniego. Należy do najpiękniejszych obiektów w gwiazdozbiorze. Choć można ją zobaczyć już za pomocą lornetki, jej okazałość może być jednak w pełni dostrzeżona dopiero na fotografiach. Oświetlana przez Deneba ma stosunkowo dużą sumaryczną jasność (4m), ale jej znaczne rozmiary kątowe wcale nie gwarantują widoczności nieuzbrojonym okiem, bo blask mgławicy rozkłada się na dużą powierzchnię. Mgławica znajduje się w odległości ok. 1500-2000 lat świetlnych od Ziemi i ma wielkość około 50 lat świetlnych. Całkowita masa mgławicy jest 100 razy większa niż masa Słońca.

Dane techniczne:
– ZWO AM5
– ZWO ASI 2600 MCC
– IDAS NBZ
– Sigma ART 85mm f1.4@f2.8
– ZWO ASI AIR
– 60x180s, gain 100