Orion – konstelacja położona w obszarze równika niebieskiego. Oznacza to, że gwiazdy znajdują się na obu półkulach niebieskich. W szerokości geograficznej Polski widoczna od października do końca lutego. Górowanie przypada na początek grudnia. Jest jednym z najbardziej charakterystycznych gwiazdozbiorów nieba zimowego, łatwym do odnalezienia i zidentyfikowania.
Na zdjęciu między innymi zobaczyć możemy: Pętlę Barnarda, mgławicę Oriona M42, mgławicę Running Man (NGC 1977), mgławicę M78 , mgławicę Koński Łeb (IC 434), mgławicę Płomień(NGC 2024), mgławicę Głowa Czarownicy(IC 2118).
Pętla Barnarda (SH 2-276) – mgławica emisyjna w gwiazdozbiorze Oriona. Jest to część obłoku molekularnego, który zawiera również mgławice: Koński Łeb i Wielka Mgławica w Orionie. Pętla ma formę dużego łuku, którego środek leży w pobliżu Wielkiej Mgławicy w Orionie. Gwiazdy w Mgławicy Oriona uważa się za odpowiedzialne za jonizację gazu w Pętli.
Obserwowana z Ziemi Pętla rozciąga się na około 600 minut kątowych (około 10°), obejmując znaczną część gwiazdozbioru Oriona.
Wielka Mgławica w Orionie (Messier 42, M42, NGC 1976) – najjaśniejsza mgławica dyfuzyjna na niebie, widoczna nieuzbrojonym okiem. Znajduje się w gwiazdozbiorze Oriona, na południe od jego Pasa. M42 jest odległa od Ziemi o 1344±20 lat świetlnych i stąd jest najbliższym nam obszarem gwiazdotwórczym. Ma średnicę około 30 lat świetlnych.
Mgławica jest jednym z najpopularniejszych obiektów obserwacji i badań astronomicznych.
NGC 1977 (Running Man) oraz NGC 1973 i NGC 1975 – grupa mgławic refleksyjnych powiązana z gromadą otwartą, znajdująca się w gwiazdozbiorze Oriona. NGC 1977 została odkryta 18 stycznia 1786 roku przez Williama Herschela, NGC 1973 odkrył Heinrich Louis d’Arrest 16 grudnia 1862 roku, a NGC 1975 również d’Arrest 3 października 1864 roku. Odległości gromady od Słońca wynosi ok. 1,6 tys. lat świetlnych.
Mgławica Koński Łeb (znana także jako Barnard 33 wewnątrz IC 434) – ciemna mgławica znajdująca się w konstelacji Oriona. Odkryła ją w 1888 roku Williamina Fleming na płytach fotograficznych wykonanych w Harvard College Observatory.
Mgławica jest położona zaraz poniżej gwiazdy Alnitak, najbardziej wysuniętej na wschód gwiazdy Pasa Oriona i jest częścią znacznie większego Zespołu Obłoków Molekularnych Oriona. Leży w przybliżeniu 1500 lat świetlnych od Ziemi i ma średnicę około 3,5 roku świetlnego.
Czerwony blask pochodzi od gazu wodorowego położonego głównie za Mgławicą Koński Łeb, zjonizowanego przez pobliską gwiazdę sigma Orionis. Mgławicę tę rozjaśnia znajdująca się za nią mgławica emisyjna IC 434. Ciemność mgławicy Koński Łeb jest spowodowana głównie przez gęstą warstwę pyłu, chociaż dolna część szyi Końskiego Łba rzuca cień na lewo. Strumienie gazu opuszczającego mgławicę są skierowywane przez silne pole magnetyczne. Jasne punkty przy podstawie mgławicy Koński Łeb to młode gwiazdy w procesie formowania.
Mgławica Płomień (znana również jako NGC 2024) – mgławica emisyjna znajdująca się w konstelacji Oriona, w odległości około 1500 lat świetlnych od Ziemi. Odkrył ją William Herschel 1 stycznia 1786 roku. Kształtem przypomina rozpalony płomyk o średnicy kątowej około 0,5°, widoczny na niebie w pobliżu gwiazdy Alnitak. W rzeczywistości gwiazda ta nie jest związana z tą mgławicą i jest położona w odległości około 815 lat świetlnych od Ziemi. Mgławica Płomień znajduje się na dużym obszarze emisji mgławic w konstelacji Oriona, znanym jako Obłok Molekularny w Orionie.
Mgławica Płomień w świetle widzialnym ma czerwonawą barwę, którą zawdzięcza świeceniu atomów wodoru, znajdujących się na krańcach odległego o około 1500 lat świetlnych od Ziemi, gigantycznego Obłoku Molekularnego w Orionie. Świecą zjonizowane atomy wodoru podczas rekombinacji, czyli ponownego połączenia się elektronów i jąder atomowych. Prawdopodobnym źródłem energetycznego promieniowania ultrafioletowego powodującego jonizację gazu wodorowego w Mgławicy Płomień jest młoda, masywna gwiazda. Należy ona do gromady gorących, młodych gwiazd widocznych poprzez przesłaniający gromadę pył na falach światła podczerwonego. Gromada gwiazd znajduje się za widocznym ciemnym pasem absorbującym pył międzygwiazdowy widocznym na tle wodorowej poświaty. To ten ciemny pas zasłania światło widzialne pochodzące od zakrytego źródła energii Mgławicy Płomień.
Mgławica Głowa Czarownicy (IC 2118)– mgławica refleksyjna uważana za bardzo starą pozostałość po supernowej. Jest chmurą gazu oświetloną przez pobliskiego jasnego nadolbrzyma, Rigela, leżącego w konstelacji Oriona. Sama mgławica znajduje się w konstelacji Erydanu, około 1000 lat świetlnych od Ziemi.
Kolor mgławicy pochodzi nie tylko od gwiazdy Rigel, lecz przede wszystkim jest wynikiem rozpraszania światła na cząstkach pyłu; niebieskie światło jest rozpraszane bardziej efektywnie niż czerwone, a to jest głównym czynnikiem nadającym Głowie Czarownicy jej niebieski kolor.
Messier 78 (również M78, NGC 2068) – mgławica refleksyjna znajdująca się w odległości około 1600 lat świetlnych.Została odkryta w 1780 roku przez Pierre’a Méchaina. Jest najjaśniejszą częścią rozległej chmury pyłu, której inne fragmenty skatalogowano jako NGC 2071, NGC 2067 oraz NGC 2064.
Messier 78 jest najjaśniejszą mgławicą refleksyjną na niebie.
Canon 70-200 f2.8 L II @70mm
SkyWather Star Adventurer
Canon 6D Mod
Optolong L-Pro
40x120s, ISO 1600